دلنوشته ای برای فارست گامپ مهربان.

حرف زدن از فیلمی چون فارست گامپ چیز راحتی نیست، چرا که صداقت و سادگی این اثر از دوران کودکی که آن را دیده ام در ذهن من باقی مانده، و تبدیل به یک رویای شیرین شده است. من قبلاً هرگز کسی مثل فارست گامپ را در یک فیلم ملاقات نکرده ام و برای همین موضوع هرگز فیلمی کاملاً مثل "فارست گامپ" هم ندیده ام. تلاش برای توصیف این فیلم چیز راحتی نیست. به قول راجر ایبرت بزرگ حدس می زنم این یک کمدی است. یا شاید یک درام، یا یک رویا. فیلم رابرت زِمِکیس فیلم مدرنی نیست، و اتفاقاً بسیار اثر ساده ای است، اما این فیلمنامه اریک روث است که فارست گامپ را به یک داستان پیچیده مدرن تبدیل کرده است. قهرمان آن که توسط تام هنکس دوست داشتنی بازی می شود، مردی کاملاً شایسته و دارای ضریب هوشی 75 است، که بین دهه 50 تا 1980 میلادی موفق به شرکت در هر رویداد مهم تاریخ آمریکا شده است. و او همه این کارها را تنها با ظرافت و صداقت مثال زدنی اش انجام می دهد.

واقعیت این است که فارست گامپ از زمان اکرانش در تابستان ۱۹۹۴ به یکی از فیلم هایی بدل شد که ظاهراً همه با آن آشنا هستند. شاید این جمله و دیالوگ از فیلم را بارها شنیده باشید که 'زندگی یک جعبه شکلات است' و همین نشان دهنده تأثیرات فراوان فیلم بر جامعه و فرهنگ حاکم بر آن است. نکته مهم این است که فارست گامپ فراتر از یک داستان دلچسب در مورد یک مرد عقب مانده ذهنی است، زیرا نمی توان چنین اثری را با چنین برچسب کوچکی محدود کرد. دیدن این فیلم در هر زمانی انسان را به تعمق و تفکر دعوت خواهد کرد. اگر فیلم را با دقت تماشا کنید، خواهید فهمید که چرا برخی از مردم به دلیل "باهوش بودن" مورد انتقاد قرار می گیرند. تام هنکس شاید تنها بازیگری باشد که می توانست این نقش را به خوبی چیزی که الان در اختیار ماست بازی کند. این اجرا یک عمل متعادل کننده و نفسگیر بین کمدی و غم و اندوه است، آن هم در داستانی سرشار از خنده های بزرگ و حقایق آرام. 

دیدن فارست گامپ پاسخی به این سوالات است که آیا تا به حال زندگی شخصی شما فرو پاشیده است؟ آیا مبارزات روزمره با زندگی آنقدر خطرناک بوده است که شما را به زیر بکشاند؟ اگر چنین است، فیلمی در پیش روی شما وجود دارد که می تواند انرژی شما را دوباره پر کند و چشم انداز شما را رو به یک زندگی دوباره تازه کند. همچنین این فیلم در استفاده از فارست در تور تاریخ اخیر آمریکا، مبتکرانه است. در پایان باز هم با نقلی از راجر ایبرت کلام را خاتمه می دهم: چه فیلم جادویی.